Nieznane uczucie - Rozdział 13

Dziękuje za wszystkie komentarze. :)

Myślał, że się przesłyszał. Kaylor dostał jego pierwsza książkę. To ona otworzyła mu drzwi do wydawnictwa „Treasury of Knowledge”. Czuł do niej sentyment, bo napisał ja będąc w liceum. Po sprawdzeniu jej, doradzeniu przez pana Banera co powinien zmienić została wydana pod pseudonimem. Dlaczego Josh dał w prezencie ślubnym Kaylorowi jego książkę? I pytanie czy mąż wiedział kim był owy pisarz, bo nie wątpił, że go zna. Od pięciu lat spółka Ledwoodów wydaje jego prace, a mężczyzna pracuje w dziale sprzedaży.

Spojrzał się na bruneta kiedy ten przeglądał tom. Spostrzegł, że najpierw obejrzał okładkę a następnie tył. Otwiera i czyta wstęp.

- Ech, uparty jak osioł jest ten Jenner. Powiedział, że powinienem przeczytać chociaż jedną jego książkę i musiał mi ją sprezentować.
- Więc nie masz zamiaru tego zrobić?
- Szczerze, to nie lubię czytać. Wolę ekranizacje od książek. Ale ty je lubisz, nie? Chcesz to sobie ją weź – ten prezent na nic mu się nie przyda.

No i po wspólnym temacie, pomyślał. Jak Kaylor może nie lubić czytać skoro pracuje w wydawnictwie. Wydawało mu się, że ludzie zazwyczaj szukają pracy związaną z ich upodobaniami. Inna sprawa jeśli jest to w jakimś zawodzie niemożliwe. Już mniejsza o to, że nie lubi czytać. Mógłby się zmusić, ale to, że odrzuca coś zanim spróbował było głupie. Nie musiał czytać jego pracy, mógł jakąkolwiek. Z resztą było tak samo wiele ludzi, którzy lubili jego twórczość jak tych którym nie przypadła do gustu. Ale nie mógł przeżyć tego, iż mąż nawet nie spróbował. Przez niego zaczynał się irytować i denerwować, choć z charakteru jest spokojny.

- Nie trzeba. Mam ją – w zasadzie to ma każdy egzemplarz każdej swojej książki, bo jemu jako autorowi przysyłają za darmo kilka tomów.
- Jeśli ci to nie przeszkadza to położę ją u ciebie na półkę. Jak takiej nie posiadam, a w pokoju przestawiałbym ją z kąta w kąt.
- Jak chcesz.

Ledwood wziął się za rozpakowywanie reszty prezentów, których było bardzo dużo. Obaj siedzieli do późnej nocy przeglądając je. Gdy było po północy brunet odstawiwszy w kąt pokoju wszystkie te rzeczy stwierdził, że jak nie pójdzie zaraz spać to padnie na podłogę ze zmęczenia. Czuł jak ubranie przykleja mu się do ciała. Gdyby tylko miał siłę, żeby wziąć kąpiel. Zrobiłby to mając wannę, do której nalałby gorącej wody i wygrzewał się w niej. A pod prysznicem musi stać. Nie dałby rady. Jego kończyny odmawiały mu posłuszeństwa. Jedyne o czym marzył to położenie się spać. Teraz widzi wielkie plusy w tym, żeby zamontować wannę. Zadzwoni do znajomego, by porozmawiać o tym i o poręczach pomocnych Calebowi.

Rozebrał się i już miał się położyć gdy w pomieszczeniu pojawił się blondyn. Westchnął ciężko wiedząc co go czeka. Przez sekundę przeszła mu myśl, że Antrosa specjalnie wystawia jego cierpliwość na próbę. Sęk w tym, że od rana nerwy mu puszczają a jeżeli mąż zacznie go jeszcze bardziej denerwować niż zwykle to w końcu nie wytrzyma. Poza tym wciąż, jakimś cudem, trzyma się go sumienie, które dało znać o swoim istnieniu dopiero teraz.

- Zanim cokolwiek powiesz, wiedz, że miałem dziś jeden z najgorszych dni mojego życia. Radzę ci mnie nie irytować bo to się może źle skończyć – warczał ukrywając twarz w dłoniach.
- Chciałem się tylko zapytać...
- Caleb – krzyknął – czy ja właśnie czegoś nie powiedziałem?! Może powinienem wynająć ci niańkę, która robiłaby wszystko co jej każesz dwadzieścia cztery godziny na dobę? Nie przywykłem żeby komuś usługiwać! Pomyśl sobie, że ja też jestem zmęczony! Daj mi święty spokój i spadaj do siebie!
- Daj mi coś... – po raz kolejny nie mógł dokończyć bo brunet mu przerwał.
- Caleb zjeżdżaj do siebie. Już!

Nie zamierzał przenieść wzroku na Antrosę wciąż ukrywając twarz w dłoniach. Wątpił czy wytrzyma rok w tym małżeństwie, gdy już po trzech dniach wymięka. Był zbyt pewny siebie i teraz za to płaci. A jeszcze kilka godzin po ślubie wierzył, że wytrzyma. Chyba się przeliczył.

~~* * *~~

Odstawił szklankę z rozpuszczonymi w wodzie witaminami na komodzie i wyjechał z sypialni Ledwooda. Nie miał zamiaru się go o nic prosić. Wjechał do swojego pokoju i energicznie trzasnął drzwiami. Dlaczego jego mąż to idiota?! Nic od niego przecież nie chciał. Widział, że mężczyzna nie jest w szczytowej formie i kiepsko się czuje, więc pomyślał, że kąpiel sobie dzisiaj odpuści. Klejące się ciało nie było przyjemnym uczuciem, ale wytrzymałby do rana, kiedy Kaylor miałby siłę by mu pomóc. Lekki też nie jest. Ale nie spodziewał się, że mąż tak na niego naskoczy. Chciał się jedynie go zapytać czy wypije jakieś witaminy na wzmocnienie, które znalazł w kuchni.

Gdy brunet wspomniał o zatrudnieniu dla niego niańki poczuł ukłucie w sercu. To było okropne uczucie. Tak jakby nie potrafił sobie sam poradzić, a Kaylor jeszcze go dobijał i uznawał za kompletne zero. Nie powiedział tego, ale on tak czuł. Mężczyzna nie wiedział, że udając obojętnego i chłodnego tworzy swego rodzaju obronę, barierę przed innymi ludźmi, z którymi nie znosi nawiązywać kontaktu. Będąc młodszym dawał sobie radę z komentarzami na temat swojego wyglądu i bezwładu nóg. Ciocia, mimo że nie mógł robić wielu rzeczy, chodziła z nim na place zabaw, do pływalni, parku. Uczęszczał do wielu miejsc mając u boku przyjaciółkę. Jednak im starszy się stawał tym gorzej czuł się pod krzywym wzrokiem innych. Brał do siebie to co mówią, przez swoją ułomność nie potrafił znaleźć sobie znajomych, gdyż ci nie chcieli mieć za znajomego kogoś kto nie może robić rzeczy takich jak oni, był inny. A po incydencie w drugiej klasie liceum zupełnie odciął się od innych. To było i będzie jego najgorszą traumą. Nie wiedział co ma robić.

~~* * *~~

Wariował. Miał jakoś przeprosić Caleba a tylko więcej mu dogadał. Nie chciał zachować się aż tak ostro. W końcu nerwy puściły a on wyładował się na pierwszej osobie będącej pod ręką. W dodatku powoli zaczynał odczuwać frustrację i z byle powodu złość. Brak seksu, alkoholu i swobody robiły z niego swoją marionetkę. Nie chciał się tak czuć, bo nienawidził robić rzecz, które każą mu inni. A gdy jest się czyjąś marionetką nie jest się wolnym, działa się pod czyjeś dyktando. On na to się nie zgadza.

Następnego dnia, nawet nie zauważając kubka z napojem stojącym na komodzie, wyszykował się do pracy. Ojciec kazał mu przyjechać punktualnie o ósmej. Cóż... Była dziesiąta. Czuł w kościach, że się spóźni, jak zwykle zresztą. Rodzic pewnie także. Dla nikogo nie będzie zaskoczeniem, iż znów przyjechał za późno. Lecz myślał, że lepiej przyjechać spóźnionym dwie godziny niż osiem. Wychodząc nie zamierzał zaglądać do męża. Znów się pokłócili. Oni chyba nigdy nie dojdą do porozumienia. Ale co go to obchodziło? Antrosa jest jak każdy inny mężczyzna w jego życiu.

Przybył na miejsce ubrany elegancko, w granatowy garnitur pod krawatem, podobnego koloru. Starał się, by jego włosy wyglądały nienagannie i dzięki braku wiatru tak było. Wszedł do firmy pewnym siebie krokiem. Czuł, że wszyscy się mu przyglądają, a zwłaszcza złotej obrączce goszczącej na jego palcu.

- Świeżo upieczony mąż idzie. No proszę – usłyszawszy głos Kariny odwrócił się i zobaczył ją stojącą przy recepcji z kilkoma innymi osobami.
- Małżeństwo panu służy. Dla odmiany przybył pan przed południem. A zawsze była to czwarta, piąta lub wcale pana nie było – powiedział półżartem znajomy Davis. Tego starszego mężczyzny nie kojarzył, bo prawdopodobnie nie robił u niego w dziale.
- Bardzo śmieszne – odpowiedział jedynie od razu kierując się do windy by pojechać na piętro gdzie urzędował prezes.

~~* * *~~

Mijały dni, a małżeństwo jakim byli Caleb i Kaylor wcale nie wyglądało jak ludzie, których połączyło to szczególne uczucie. Odzywali się do siebie tyle co nic. Antrosa mówił do męża gdy czegoś potrzebował, a Ledwood nie był lepszy. Mężczyzna jak zamierzał skończyć z piciem, tak szybko do niego wrócił, nie wychodząc do pubu, ale pijąc na umór w domu. Czasami Callaway go wyciągał na miasto późną nocą, jednak rzadko się zgadzał, starając się przyjść o przyzwoitej porze do pracy. Kaylor jak wcześniej planował przeprosić blondyna za swoje zachowanie, tak teraz wolał mieć wyrzuty sumienia, ale się do niego nie odzywać. Chciał z początku uciszyć ten nieprzyjemny głos w głowie mówiący, że powinien po prostu iść i szczerze porozmawiać. Jednak jak się okazało to go przerosło.

Caleb większość czasu spędzał w swoim pokoju unikając męża. Nie potrafili dojść do porozumienia. Jego zdaniem nie pasował do środowiska, w którym obracał się Kaylor. Wolał swoje dawne życie. Przynajmniej był sobą i czuł się swobodnie.

~~* * *~~

Zatrzasnął za sobą drzwi przepuszczając w nich Danna. Mężczyźni zdjęli przemoczone buty i płaszcze. Kaylor skierował się do sypialni by zostawić tam dokumenty, które musiał wypełnić. Były to głównie zyski sprzedaży i sprawozdania finansowe. Później je przejrzy i uzupełni. Pod warunkiem, że będzie mu się chciało. Podszedł do okna i odsłonił kotarę. Widok za nim był okropny. Jakże on nienawidził kiedy padał deszcz. Od rana lało jak z cebra, temperatura spadła, a powietrze się ochłodziło. Kiedy rano spojrzał na zachmurzone niebo, mgłę i spadający deszcz naszła go ochota by wrócić do łóżka i przeczekać tą paskudną pogodę. Aż do teraz deszcz nie ustępował, czasami tylko się nasilał albo słabł. Lubił umiarkowaną pogodę, taką, żeby na dworze świeciło słońce, było dwadzieścia stopni i bezchmurne niebo. Już chyba zima byłaby lepsza niż to co jest teraz. Choć większość ludzi tak mówi gdy przychodzi co do czego to chcą by było już lato. I na odwrót. Nikomu nie można dogodzić.

A propo dogadzania, to nie wiedział co się z nim dzieje. Od kilku tygodni nie przeleciał żadnego faceta, w dodatku jakoś dziwnie było mu używać własnej ręki mając świadomość, że nie jest w domu sam. Więc w ogóle tego nie robił. Ale sam fakt, że myśli o masturbacji przeżera jego umysł. Wcześniej gdy potrzebował seksu po prostu sobie go fundował z przypadkowo spotkanym w barze mężczyzną. Wydawało mu się, że od ostatniego razu minęły wieki. Frustrował się coraz bardziej. Był nauczony, że dostaje wszystko czego chce wystarczy, że odrobinę wyciągnie po to rękę. Czasami z głupoty przechodziło mu przez myśl, że mógłby zaciągnąć Caleba siłą do łóżka i po jakimś czasie, mimo że mąż trzymał się od tego z daleka, polubiłby to. Jednak tu pojawiały się kłopoty. Pierwszym było to, że nie potrafił sobie wyobrazić Antrosy uprawiającego seks, bo jak niby? Nie mógł ruszać nogami. Drugim były kolejne wyrzuty sumienia, o których nie mógł zapomnieć bez względu jak bardzo się starał. Od dnia ich ślubu pokłócili się dwa razy. To była tragedia.

Wrócił do przyjaciela, który zagnieździł się na sofie oglądając telewizję. Usiadł obok i położył nogi na szklanym stole. Założył ręce na pierś i także zaczął się wpatrywać w kolorowy ekran.

- Coś ci nie idzie aktorstwo – zagaił Dann śmiejąc się w duchu z Ledwooda.
- Zamknij się. To nie moja wina – zaprzeczył kategorycznie. Mógł się zwierzać ze wszystkiego Callaway'owi, ale nie ze swoich problemów z mężem. W końcu ich układ obowiązywał.
- Czyżby? To dlaczego Caleb siedzi wciąż w pokoju przy zamkniętych drzwiach. Unikacie się?
- Nie? Dlaczego mielibyśmy? Po prostu...

Przerwał widząc w telewizji materiał o Wydawnictwie ToK. Przyjrzał się kobiecie, którą kilka dni temu spotkał u ojca. Nie wiedział kim jest i specjalnie go to nie obchodziło. Teraz uzmysłowił sobie, że jest reporterką. Nagle zamiast niej pokazała się reklama dwóch nowych książek autorstwa CJ'a Jenkinsa, które w ciągu paru dni stały się bestsellerami. Głos kobiety objaśnił, że prace wyszły z tygodniową przerwą. Lecz obie jak tylko się ukazały natychmiast zniknęły z półek księgarni. Ludzie wyczekiwali nowości spod jego ręki. Nawet on wiedział, że autor cieszy się wielkim powiedzeniem. A ojciec wychwalał go pod niebiosa.

- No proszę – zagwizdał Callaway widząc liczbę sprzedanych egzemplarzy.
- Pierwszy raz widzę, żeby jakiś autor, który u nas wydaje dokonał czegoś takiego.

- „Ostatni przystanek” CJ Jenkinsa został sprzedany w ponad pięciuset tysiącach egzemplarzy. Ponadto zastępca dyrektora działu sprzedaży zapowiedział, iż wydawnictwo planuje na dniach zrobić dodruk wynoszący jeszcze raz tyle. Prezes opowiedział się za tym przyznając, iż autor jest jednym z najlepszych i najbardziej lubianych przez czytelników. Zapytany o konferencję prasową dotyczącą pana Jenkinsa i spotkanie autorskie z podpisywaniem książek niestety odmówił tłumacząc to niechęcią pana CJ'a do dziennikarzy i napiętym grafikiem. Przykro nam, iż tak genialny autor odmawia, ale czytelnicy, i ja, należąca do nich, mamy nadzieję, że któregoś dnia doczekają się podpisywania prze Jenkinsa swoich arcydzieł. Z niecierpliwością będziemy oczekiwać kolejnej perełki, która jak pozostałe znajdzie swoje miejsce na półkach i w sercach fanów. Ode mnie to tyle, oddają głos do studia.

- Niesłychane. Nie wiedziałeś o tym?
- Akurat wtedy miałem coś do zrobienia w innym miejscu.
- Nie pojawiłeś się w pracy, zgadza się?
- Byłem pijany – ziewnął oglądając dalsze wiadomości. – Ale muszę powiedzieć, że nabrałem szacunku do tego Jenkinsa. Nigdy go nie wiedziałem i nie kontaktowałem się, bo nie należy to do moich obowiązków. Jedyne osoby, które znają go osobiście to tata i Jenner. Z początku nie zwracałem uwagi na nowego pisarzynę, który skończy swoją karierę nim dobrze ją zacznie. Jednak on był innym. Z każda kolejną wydaną stawał się coraz popularniejszy. Naprawdę, chyba zacznę go podziwiać. Facet jest niesamowity.

Nie spodziewał się, że ktoś może osiągnąć aż tyle. A okazało się, że może. Wystarczy tylko chcieć. Pewnie gdyby on też chciał i miał chęci, zapał to mógłby stać się świetnym prezesem. Kiedyś może nawet rozwinąć wydawnictwo, wznieść je na nowy, lepszy poziom. Jednak żeby tego dokonać musiałby się przykładać do tego co robi, a on zlewał sobie wszystko.

~~* * *~~

Siedział przy komputerze z głową opartą o biurko a rękoma swobodnie zwisającymi w powietrzu. Miał otwarty arkusz tekstowy a na nim pustą stronę. Siedział tak od dwóch godzin główkując nad nową powieścią, jednak nie ważne jak się wysilał nie potrafił znaleźć pomysłu. Jakby wszystkie, które kiedyś miał uleciały z jego głowy. Nie było także mowy o żadnej inspiracji. Od wielu dni niczego nie zaczął. A wiadomości, które widział rano uświadomiły mu, że jeśli nie napisze czegoś to źle się to skończy. Owszem, bardzo się cieszył z tego co słyszał, zdobył nowych czytelników, tych co miał byli zadowoleni z tekstu. Problem w tym, że oni czekają na więcej, a nowe arcydzieło nie powstanie zbyt szybko. Pan Baner dzwonił do niego popołudni mówiąc, że dostanie nagrodę literacką i przydałoby się, by wziął udział w konferencji, ale wiedział, że on odmówi nie chcąc przebywać wśród obcych ludzi. Poza tym, co taka nagroda mu da? Jedynie satysfakcję, ale ją miałby nawet bez statuetki czy czegoś takiego. Nagrody, które dostał kiedyś tam pisząc leżały zawsze w kartonie otwieranym wtedy gdy pojawiała się nowa, o której szybko zapominał. Sam nie pamięta jakie ona tam są. Ten karton z czasem się powiększał, ale teraz leżał pod jego łóżkiem. Zamiast nagrody chce dostać z powrotem weny twórczej.

Około siódmej słyszał jak Kaylor wrócił z pracy i wchodzi do domu. A razem z nim jego przyjaciel, jak się domyślał. Słyszał znajomy głos naprzeciwko swojego pokoju, a tam był salon. Kaylor i Dann o czymś rozmawiali, ale nie mógł usłyszeć o czym dokładnie. Zresztą nie jego sprawa.

W pewnej chwili usłyszał pukanie do drzwi. Podniósł głowę, po wyłączeniu pliku, bo i tak nic nie napisze, i spojrzał się w stronę, z której dochodził dźwięk. Wejście lekko się uchyliło a w progu wychyliła się do niego głowa Danna.

- Hej, mogę wejść?
- Wchodź – odwrócił się wózkiem do niego.
- Przyszedłem z Kaylorem jakiś czas temu. Oglądamy telewizję, bo nie ma nic ciekawego do roboty. Może dołączysz?
- Nie chcę przeszkadzać – odpowiedział patrząc się na rozpromieniony uśmiech mężczyzny. Callaway chyba nigdy nie jest w złym humorze, zawsze się uśmiecha i jest dla niego miły. W przeciwieństwie do Ledwooda.
- Co ty gadasz! Nie będziesz siedział w taką paskudną pogodę sam. Jak ci się może nie nudzić?
- W zasadzie to – chciał powiedzieć, że właśnie pracował, lecz nagle poczuł jak jego wózek jest kierowany przez Danna, który prowadzi go prosto do salonu. – Zostaw! Hej! Dann! – próbował zatrzymać mężczyznę, jednak nic to nie pomogło. Nie chciał przebywać w towarzystwie męża a ten facet jeszcze go chce tam siłą zaprowadzić wiedząc, że on się siłować z nim nie może będąc na wózku.
- Kaylor, popatrz kogo przyprowadziłem – powiedział triumfalnym głosem. – Oglądamy telewizję – zarządził ustawiając wózek na wprost ekranu, sam usiadł na swoim miejscu.
- Nie chcę – jak tylko pojawił się obok męża jego wzrok spoczął na podłodze.
- Przez cały czas gadają o Jenkinsie. Lubisz go, więc powinieneś być zainteresowany – rzekł Kaylor zimnym głosem mając ochotę prychnąć widząc, że Caleb spuszcza wzrok. Dlaczego potrafił się normalnie spojrzeć na Callaway'a, a na niego już nie?!
- No, facet ma największą sprzedaż. Na pewno dostanie nagrodę. Uwierzysz, że nawet Kaylor nabrał do niego szacunku i podziwu? – skierował swoje słowa do Antrosy.
- I o czym to ma niby świadczyć? – już go zaczynała denerwować cała ta sława CJ'a. Jakby nie mogło się obejść bez tego wszystkiego. Jemu wydawało się to strasznie sztuczne i bezwartościowe. Nie chciał żadnych nagród, pochwał czy wywiadów. Pragnął jedynie pisać i żeby czytelnicy lubili jego powieści. – Nie przeczytał ani jednej jego książki. Chodzi tylko o to ile zarobił? Pewnie niewiele. Dlaczego mówi się o nim, a nie o jego książkach? Powinni o nich coś powiedzieć, a nie jedynie ile ich sprzedano. Spotkanie autorskie? Po co ludzie, prasa chcą się z nim spotkać skoro do czytania jego powieści wiadomość kim jest, jak wygląda, ile ma lat nikomu nie jest potrzebna. Niepotrzebne zawracanie głowy. Poza tym już to wiedziałem. Od rana o tym gadają.

Zatkało go. Wcześniej nie słyszał, by Caleb mówić coś poza proszeniem go o pomoc. Teraz wygłosił swoją opinię na jakiś temat. W dodatku nieźle się zdenerwował mówiąc to. A Kaylor gdzieś pomiędzy wypowiedziami męża odczuł, że został zbesztany. Zadziwiające było to jaką ekspresję pokazał zwykle obojętny na wszystko Antrosa. Uśmiechnął się przebiegle.

- Dlaczego się wściekasz? Choć muszę przyznać, że pasuje ci ten zirytowany wyraz twarzy. Jeśli tak bardzo cię boli, że nie znam jego książek, to nadrobię to niedopatrzenie.
- Ja tylko twierdzę, że mówienie takich rzeczy o sobie, której twórczości się nie zna jest płytkie i fałszywe. Wychwalałbyś jakąś wódkę, piwo albo wino gdybyś wcześniej ich nie spróbował? – mówił z kpiną w głosie, dziwiąc się samemu sobie jak łatwo mu przychodzi kłócenie się z Kaylorem.
- Wybrałeś idealne porównanie – ryknął Dann zwijając się ze śmiechu na kanapie.

Jedyną dobrze bawiącą się w tym towarzystwie osobą był Callaway. Antrosa siedział już cicho i więcej się nie odzywał oglądając telewizję i udając, że jego męża tu nie ma. Natomiast Ledwood przetrawiał słowa blondyna i jego zachowanie. Zastanawiając się czy aby czasem mąż się jakoś nie uszkodził. Zazwyczaj siedział cicho i mało co się odzywał na jakiś konkretny temat, jakby próbował udawać, że nie istnieje. Okazało się, żę Caleb ma też drugą stronę, której brunet nie miał okazji poznać odsuwając się od niego przez jego kalectwo. Nie znał go i pytał sam siebie czy potrafiłby go poznać, zbliżyć się, gdyby mężczyzna był w pełni zdrowy i sprawny.

~~* * *~~

Przyjaciel kilka minut temu opuścił jego dom. Właściwie to został wyrzucony, gdyż było po dziewiątej a mężczyźnie nie spieszyło się do swojego mieszkania. Pogoda od popołudnia nie poprawiła się ani trochę. Wciąż padało, a pogoda, którą obejrzeli w telewizji po wiadomościach nie pokazywała by w najbliższych dniach coś miało się zmienić. Jeszcze tylko burzy brakowało. Lepiej żeby nie wykrakał. On dalej przebywał w salonie pijąc whisky, za to Caleb opuścił to pomieszczenie zaraz po wyjściu Danna.

Dzwonił do znajomego w sprawie poręczy dla Antrosy, które ułatwią życie nie tylko mężowi, ale i jemu. Jednak mężczyzna jest na urlopie za granicą i nie będzie mógł przeprowadzić remontu wcześniej niż za tydzień. Więc siłą rzeczy wanna, którą sobie zamarzył również pojawi się później. Owszem mógłby zwrócić się do kogoś innego, a wannę po prostu kupić w sklepie z takimi artykułami, ale wolał by zajął się tym fachowiec, z którego usług już korzystał i znał go.

Dopił szklankę z wódką i wyniósł ją do kuchni. Od razu pozmywa. Co mu szkodzi? W tym czasie nadal myślał nad tym co mówił Caleb. O tej książce i o jego, prawie nałogowym, piciu. Chciał z tym skończyć, ale sam chyba nie da rady, a do psychologa za żadne skarby świata nie pójdzie. Nie potrzebuje by coś takiego z jego życia się wydało. Ojciec powiedział, że mu pomoże, ale niby co może zrobić. Najważniejsze, iż zdaje sobie sprawę ze swojego problemu i nie udaje, że wszystko jest w porządku.

Po uprzątnięciu zlewu i ułożeniu naczyń do szafek miał zamiar wziąć kąpiel, ale przypomniał sobie o kimś komu przecież musi pomóc, gdyż samemu nic nie zrobi. Chyba powoli zaczyna się przyzwyczajać do służenia Calebowi. Poszedł na korytarz i staną przed jego drzwiami. Znów zamkniętymi. Ostatnio zdał sobie sprawę, że popełnił duży błąd zakładając je. Bez dłuższego zastanowienia i pukania pociągnął za klamkę i otworzył drzwi. Niezbyt zaskakującym widokiem był mąż czytający jaką cegłę. Tak nazywał książki, które były niesamowicie grube i nie wierzył, że ktoś potrafi to przeczytać. Blondyn nawet nie oderwał wzroku znad tekstu, bo musiałby wtedy na niego spojrzeć, a przecież nigdy tego nie robił.

- Przyszedłem po tą książkę. Udowodnię ci, że jak coś chcę to potrafię to zrobić – podszedł do długiej szafki, z której jego mąż zrobił małą biblioteczkę.
- Niczego nie musisz mi udowadniać, ale przestań wygadywać takie bzdury jak wcześniej. Czuć od ciebie alkohol.
- Masz z tym problem? Mam stresujące życie, muszę mieć jakąś rozrywkę, a skoro nie mogę uprawiać seksu to wlewam w siebie różne trunki – przeleciał wzrokiem po tytułach jakie gościły na półce.

Słuchając tego Caleb nie wiedział czy Kaylor mówi poważnie, czy żartuje. Na początku wydawało mu się, że żartuje, ponieważ o czymś taki intymnym nie mówi się wszem i wobec, lecz z drugiej strony miał przy tym minę jakby mówił o pogodzie. Spoglądając na niego ukradkiem mógł stwierdzić, że mąż jest bardzo przystojny i na pewno ma duże powodzenie zarówno u mężczyzn i kobiet. Musiał przyznać, że podobały mu się jego włosy. Pozornie były krótkie, gdyż zaczesywał je w tył, jednak mógł się założyć, że normalnie sięgały karku, blisko ramion. Za każdym razem co Ledwood spojrzał na niego, on odwracał wzrok i tym razem nie było inaczej.

- Jak zanosiłem do ciebie tamtą książkę to zostawiłem ją na biurku. Gdzie ją położyłeś?
- Trzecia półka od dołu. Są dwie obok siebie.
- Ach, widzę.

Już miał sięgać po tom gdy zwrócił spojrzenie na serię książek obok. Przeczytał nazwisko autora i zaniemówił. Wszystkie, cała długa półka, były autorstwa CJ'a Jenkinsa. Niektóre grubsze inne cieńsze. To by wszystko wyjaśniało. Caleb musiał być jednym z fanów tego pisarza i dlatego się zdenerwował na niego, osobę, która nie przeczytała nawet jednego zdania z jego powieści.

- Jeśli to przeczytam – wskazał na „Talię Kart” – to czy mógłbym pożyczyć resztę – tym razem pokazał na powieści CJ'a.
- Nie krępuj się – wzruszył ramionami.
- No dobra. To teraz mógłbyś zbierać się, bo pomogę ci się umyć, a potem sam pójdę – wyszedł z pokoju.

Nagle usłyszawszy dźwięk komórki poszedł do sypialni gdzie ją zostawił. Pochwycił ją z łóżka i odebrał połączenie przychodzące od ojca.

- Dobry wieczór, wybacz, jeśli w czymś przeszkadzam, ale chcę jutro na biurku widzieć wszystkie sprawozdania poprawione przez ciebie i wypełnione, bo za dwa dni ty i Caleb wyjeżdżacie na dwa tygodnie na wczasy.
- Po co? Dobrze jest tak jak jest – akurat, pomyślał.
- Nie słyszę sprzeciwu. Zobaczysz, będziecie się świetnie bawić.
- Z tobą nie wygram – zauważył wjeżdżającego do pomieszczenia Caleba, który jeszcze nie wiedział co się święci. – No to gdzie nas wysyłasz?