Nieznane uczucie - Rozdział 5

Dzisiaj wstawiam wyjątkowo późno, ale wcześniej się nie dało. Byłam poza domem i zostałam odcięta od komputera. Dziękuję za każdy komentarz :D

- Słyszysz doskonale. Zgadzam się na ten ślub. Miałeś całkowitą rację. Mam już trzydzieści lat, młodszy się nie robię. Inny kochanek na każdą noc... To zaczynało być denerwujące – musiał się kontrolować, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Kłamie jak z nut. Jeśli ojciec uwierzy w te brednie to będzie cud.
- Powiem szczerze, synu. Już traciłem nadzieję. Myślałem, że zostaniesz taki głupi na zawsze. Masz charakter swojej matki, a to nie wróżyło dobrze.
- Tato... – warknął, nie znosił jak tata poruszał jej temat. Zawsze ją obrażał, nie żeby go to bolało czy obchodziło, ale ciągłe gadanie o tym jest uciążliwe. Za każdym razem ta sama śpiewka.
- W każdym razie, naprawdę przejrzałeś na oczy? To świetnie – aż wstał i podszedł do potomka by go przytulić z radości.
- Dobra, dobra. Ale może powiesz mi coś więcej na temat mojego przyszłego męża? - to ostatnie słowo wywoływało u niego podnoszenie się kącików ust, lecz starał się to ukrywać i zachowywać najzwyczajniej w świecie.
- Na początek zaznaczę, iż wolałbym gdybyście poznali się podczas ceremonii. Ty byś się mniej stresował tym wszystkim i on również. Poza tym, nie ma sensu, żebym ci mówił co o nim wiem. Skoro macie spędzić ze sobą resztę życia, oczywiście jeśli on się zgodził, to dowiecie się o sobie wszystkiego i jeszcze więcej.
- Mam rozumieć, że on śmiałby odmówić komuś takiemu jak ja? – obruszył się. On tu sobie wszystko planuje, a nawet nie wiadomo czy ten facet w ogóle się zgodził? – Tato ja się na wszystko zgadzam. Cokolwiek ma być ja to zrobię, ale on także musi wyrazić na to zgodę.
- Bez paniki, zadzwonię dzisiaj do Abigail i dowiem się wszystkiego. Później dam znać tobie. Widzę, że bardzo ci zależy na tym ślubie. Dlaczego? – pochylił się do przodu i oparł dłonie na podłokietniku fotela, na którym siedział jego syn.
- Bo... Właściwie to... – zacinał się próbując wymyślić coś na szybko.
- Rodzina Abi ma problemy finansowe. Po prawdzie to nie tylko takie, ale te są najpoważniejsze. Pomyślałem, że gdybyś wziął ślub z jej siostrzeńcem to wszystkim wyszłoby to na dobre. Tobie i jemu.
- Czekaj, czekaj. Więc im chodzi o pieniądze? – teraz to go zatkało. Nigdy się nie godził na utrzymywanie kochanków, a miałby utrzymywać swojego męża? Zresztą to już i tak nieważne. Za późno, żeby się wycofać. Gdyby powiedział Dannowi, że się wycofuje, ten uznałby go za tchórza, a w konsekwencji, przegrałby. A na to nigdy nie pozwoli. Wygra za wszelką cenę. – To nie ma znaczenia, tato. Chcę jedynie aby wyraził swoje zdanie. Pozytywnie. Naprawdę zależy mi na tym przedsięwzięciu.
- Cóż, skoro tak mówisz... – powinien zacząć się głęboko zastanawiać dlaczego Kaylorowi tak bardzo przypadł do gustu jego pomysł, który z początku syn skrytykował.
- Daj mi znać co i jak. Teraz zajmę się pracą.

Wyszedł z gabinetu niezbyt zadowolony. Miał lepszy humor wchodząc tam. Nie osiągnął tego co chciał. Planował załatwić wszystko jeszcze dzisiaj. A tu się okazuje, że będzie musiał czekać na potwierdzenie szanownego małżonka. Miał ochotę pluć jadem. Nawet nie obchodziło go po co ten drugi to robi. Cokolwiek związanego z jego osobą ulatywało w niepamięć. Liczyło się tylko to co Kaylor osiągnie na tym pożal się Boże małżeństwie. I niby na jakie „całe życie”? On już planuje się rozwieść za rok. Tak jak ustalił z Callaway'em. Jak go zaraz szlag nie trafi to będzie dobrze.

Kątem oka spostrzegł, że w jego stronę idzie redaktor naczelny. Najwyraźniej był nie w sosie, podobnie jak on. Jego ciało było napięte i wyprostowane jak struna. Podszedł do niego i wcisnął w ręce plik dokumentów.

- Niech dział sprzedaży coś z tym zrobi bo poleje się krew. Mówię tym matołom, że nakład powinien wynosić trzydzieści tysięcy, a oni próbują mi wciskać, że to za dużo i wystarczy piętnaście tysięcy. Książki tego autora sprzedają się świetnie. Powinni to wiedzieć ze statystyk. Co za banda kretynów! Niech pan coś z tym zrobi – krzyczał i wymachiwał rękoma przed Kaylorem, który w tym czasie przeglądał wręczone mu papiery.
- Coś się tu nie zgadza – zauważył i pokazał błąd, który wykrył redaktorowi.
- No właśnie o to się rozchodzi – krzyknął. – Wyraźnie widać, że przy ostatniej jego książce trzeba było robić dodruk, bo im się wydawało, że dziesięć tysięcy spokojnie starczy. Pracuję z debilami, którzy nie znają się na prawdziwej twórczości i na tym autorze. Facet jest utalentowany, sam kupuję wszystko co jest jego autorstwa i nigdy się nie zawodzę. Uważam, że to dobrze wydane pieniądze.
- „Ostatni przystanek”1 to jego nowa książka?
- Zgadza się, cały tekst dotarł do mnie miesiąc temu. Po sprawdzeniu wszystkiego, po korekcie i reszcie zabiegów, których pan nie zrozumie, bez urazy – podniósł ręce w geście obronnym – chciałem dać to do drukarni, ale tam zaczęły się problemy bo wpadłem na pańskiego podwładnego. I się zaczęło. Chciałem jak najszybciej to załatwić, bo w ciągu tygodnia powinienem dostać ostatnie uzupełnienie kolejnej pracy.
- Tak szybko?
- Ten, z którym mam problemy zalegał trochę, autor był chory i nie mógł nic napisać. Ten z przyszłego tygodnia jest według planu. Pisarz nazywa się CJ Jenkins, czytał pan jego książki? Pisze świetne dramaty – zaczął się zachwycać i w pamięci szukać tytułów, które mu najbardziej zapadły w pamięć.
- Przykro mi, ale to nie mój gust. Nie lubię nic z poważną tematyką, a dramaty takie właśnie są. Gdyby zaczął pisać komedie albo powieści przygodowe to pewnie bym zerknął – tak tylko mówił, ale on po prostu nie lubił czytać książek. Wcale nie musi się do tego przyznawać, tym bardziej, że przecież pracuje w wydawnictwie. Wolał poczekać aż książkę zekranizują. A poza tym... Dramat? To nie dla niego.
- Nie każdemu się dogodzi. Wracając do meritum, proszę coś zrobić z pańskimi upierdliwymi pracownikami, bo ja przejdę się tam do nich, ale kutasy poucinam – warknął na koniec i oddalił się do swoich zajęć.

Nie ma innego wyjścia. Widzi co się dzieje na wykresie przed nim. Musi zrobić z tym porządek.

~~* * *~~

Dochodziło południe gdy skończył pisać cały tekst. Zamknął wszystko na ostatni guzik. Był bardzo zadowolony ze swojej pracy. Wystarczyło jeszcze wysłać strony do Josha, który był jego redaktorem i to będzie koniec. Przynajmniej na razie, dopóki do głowy nie wpadnie mu kolejny pomysł na książkę. A takie przychodziły mu nawet w środku nocy.

Zapisał tekst i zaraz go wysłał na skrzynkę mailową swojego redaktora. Wyłączył komputer i odsunąwszy się od biurka odchylił głowę od tyłu. Dziwne, ale czuł się wykończony. Chciało mu się spać i w ogóle był jakiś taki osowiały. Podejrzewał, że istnieją dwie przyczyny. Pierwsza to wczorajsza pogawędka z ciotką dotycząca tego poronionego pomysłu ze ślubem, a drugi to jego dzisiejszy wybuch płaczu. Nienawidził siebie i swojej słabości.

- Dalej Caleb, dobij samego siebie. Jakbyś już nie miał dosyć – mówił do siebie szeptem.

Nagle usłyszał jak do drzwi wejściowych wkładany jest klucz. Strzykniecie zamka. Odwrócił głowę w stronę korytarza i zobaczył ciocię, która wyglądała jakby miała się zaraz rozpłakać.

- Dlaczego tak wyglądasz? – zapytał się i podjechał do niej, co swoją drogą stanowiło nie lada wyzwanie, bo co chwilę obijał się o meble.
- Powiedziałam Leonardowi, że nie pojadę do Francji, bo nie mogę cię zostawić samego. Kiedy wyszłam z pracy zadzwonił do mnie Baner.
- Pan Ledwood? W jakiej sprawie? Chyba mi nie powiesz, że... – uciął.
- Zdajesz sobie sprawę, że jego syn się zgodził? Dobitnie powiedział, że zależy mu aby wziąć z tobą ślub. Kazał cię jakoś przekonać.
- Żartujesz sobie. Jaki ma powód, żeby tak mówić? Przecież on mnie nawet nie zna. Zamierza żyć z kimś obcym? I właściwie dlaczego się zgodził? – to było dla niego niepojęte. Ta sytuacja jest grubymi nićmi szyta. Czemu jakiś człowiek miałby przystać na coś takiego. I to z kimś takim jak on. Czy ten facet wie, że on jest na wózku? Pewnie, że nie!
- Z tego co zrozumiałam od Banera, to jego syn chce mieć partnera na stałe, a ty się do tego idealnie nadajesz. Każdy by na tym skorzystał. Ty miałbyś miłość, o której zawsze marzyłeś, Baner miałby zięcia, ja wyjechałabym do Francji nie bojąc się o ciebie i zostawiając w rękach kochającego męża.
- Ale on wie, że jestem kaleką, tak? I bez mrugnięcia okiem to zaakceptował?!– warknął.
- Skarbie, nie on. Tylko Kaylor.
- Wie?!
- Baner z pewnością mu powiedział – tak jej się przynajmniej wydawało. – Musisz się zgodzić, słonko. Złamiesz mu serce jeśli odmówisz. Z ręką na sercu mogę ci przyrzec, że Kaylor naprawdę chce tego ślubu.
- Nawet mnie nie znając? Nie uważasz, że to dziwne? – zapytał podejrzliwie.
- Nie możesz wszędzie dostrzegać fałszu, nie wszyscy ludzie się tacy jak ci się wydaje. Więc po rozmowie z Ledwoodem wróciłam do Leo i powiedziałam, że zmieniam zdanie i coś wymyślę aby cię przekonać.
- Jak mogłaś? Decydować za mnie? Za kogo ty mnie masz? Potrafię o siebie zadbać! – uderzył pięścią w podłokietnik.
- Caleb... – zaczęła, uklęknęła i położyła dłonie na jego kolanach – wiem jak bardzo pragniesz być samodzielny i nie prosić się o niczyją pomoc. Ale ty... Nie wejdziesz do wanny sam. Nie sięgniesz niczego co znajduje się wyżej niż sięga twoja ręka. Czy chcesz to przyznać, czy nie, to prawda jest taka, że potrzebujesz pomocy. Myślałam, że przywykłeś do tego.
- Bo tak jest. Ale to mnie po prostu denerwuje. Nie chcę, żeby ktokolwiek był zmuszony mi usługiwać.
- Spójrz na to z innej strony, teraz pomagałby ci twój mąż. Pomagałby. Nie usługiwał. „Mąż”, przecież to słowo brzmi cudownie, nie sądzisz? – uśmiechnęła się nikle. – Chciałeś znaleźć miłość, teraz masz na to szansę. Nie obiecuję ci, że od początku będzie wszystko pięknie, ale poznacie się, nauczycie ze sobą żyć i w końcu się pokochacie.
- Ale ja jestem na wózku! Dociera to do ciebie?
- No i co z tego? Czy to ci w czymś umniejsza jako człowiekowi? Jesteś ze wszystkimi na równi. Nie jesteś gorszy od innych. Nie ty pierwszy i nie ostatni masz paraliż nóg. Ale ludzie dają sobie z tym radę, pokonują słabości. Robię to wszystko bo chcę mieć pewność, że zostawiam cię w dobrych rękach. No i to w końcu mężczyzna. Nie będziesz musiał się wstydzić, że ciotka widzi cię nago.
- No wiesz? Jak możesz? – poczerwieniał na całej twarzy na co Abigail wybuchła gromkim śmiechem.
- Zgódź się. Będzie dobrze. Wszystko się ułoży i będziesz szczęśliwy.
- A mam inne wyjście skoro ty już wszystko ustaliłaś? – syknął.

Wcale tego nie chce. Gdyby od początku kochał tego człowieka to odczuwałby inaczej mieszkanie razem, bo nie łudził się, że on wciąż mieszkałby tutaj będąc po ślubie. I z kim? Obcym człowiekiem, którego zobaczy dopiero na ślubie. Co za idiotyczny pomysł, zresztą jak cała ta farsa.

~~* * *~~

Jak rano po wyjściu z gabinetu ojca był w nieciekawym humorze tak teraz jego twarz promieniała jak jeszcze nigdy. Jakby naprawdę był do szaleństwa zakochany w swoim przyszłym małżonku i już odliczał dni do ich wesela. Szedł korytarzami wydawnictwa i szukał Kariny by zaprosić ją na obiad. Czuł się niesamowicie, bo wszystko układa się po jego myśli. Ojciec mu powiedział, że Caleb się zgodził. Caleb, co? Ładne imię musi pasować co ładnego chłopaka, myślał szczerząc się sam do siebie. Oczywiście tata mu mówił, że zobaczy go dopiero w dzień ślubu, który z tego co się dowiedział miał być za tydzień. Tak ustalił Baner i Abigail. Jemu to jak najbardziej odpowiada. Chłopak ma się również do niego przeprowadzić i ten tydzień ma być czasem przeznaczonym na pakowanie, załatwianie spraw związanych z podróżą Abigail i uprzątnięciem jego apartamentu, by przygotować go na kolejnego mieszkańca.

- Rok bycia wiernym spokojnie wytrzymam – mruknął pod nosem.

Rodzic zadeklarował się, że to on urządzi im całą uroczystość, więc on się niczym nie martwił. W takim wypadku bardzo się cieszył, że w Kansas zalegalizowano związki partnerskie. Wcześniej uważał, że jego to nie dotyczyło, bo w życiu nie pozwoliłby siebie zaobrączkować, ale teraz to dobrze się składa. Poza tym jest wiele innych par homoseksualnych, które dzięki temu mogą żyć razem będąc zapisanym w urzędzie. Chodziło tu przecież o równouprawnienie, a nie przywileje. Niech tylko Dann się o tym dowie. Oczami wyobraźni już widział przyjaciela, który przegrał. Jakże on się nie mógł doczekać tej chwili. Zdawał sobie sprawę, że gdy minie rok i weźmie rozwód ojciec będzie chciał go zabić, lecz teraz to nie ma większego znaczenia.

- Kaylor nie poznaję cię, chłopie – zagaiła Karina Davies.
- Nic a nic się nie zmieniłem.
- Akurat! Przychodzisz do pracy prawie na czas, cały dzień masz świetny humor. Co się dzieje? – mówiła z pełną buzią jedząc obiad w restauracji niedaleko ich biurowca.
- Przyjdziesz na mój ślub? – wypalił ni stąd, ni zowąd, a kobieta usłyszawszy to zaczęła kaszleć i krztusić się zwracając na siebie uwagę gości.
- Cholera – odkaszlnęła kolejny raz. – Chciałeś mnie zabić?!
- Było nie wpychać w siebie tyle żarcia – upił łyk wytrawnego wina i zrównał swój wzrok z jej. Wydawała się nie wierzyć temu co usłyszała, więc powtórzył pytanie.
- Ty... bierzesz ślub... Ty? – dopytywała, bo wciąż się jej wydawało, że się przesłyszała.
- Przestań. Czy to takie dziwne? – burknął.
- W twoim przypadku tak. Wszyscy wiedzą, że zmieniasz facetów jak rękawiczki a teraz nagle oznajmiasz, że za... – ucięła.
- Za tydzień – podpowiedział.
- Że za tydzień będziesz żył sobie słodko podczas miesiąca miodowego? Kpina, nic więcej. Chcesz coś ugrać na małżeństwie? Jakiś interesik? No słucham, słucham. Spowiadaj się jak na komendzie.
- Nie wierzysz, że strzała Amora trafiła i mnie? – zapytał z przekąsem.
- No cóż... Zaskoczyłeś mnie. A co na to twój tata? – spoważniała i wytarła twarz papierową chusteczką i napiła się czarnej herbaty, która zamówiła.
- Ze szczęścia dostał skrzydeł. Jest chyba bardziej zadowolony ode mnie. Poza tym to on chce urządzić ceremonię i coś czuję, że będzie się przy tym doskonale bawił – zamyślił się.
- Oby ten twój narzeczony to była dobra partia, a nie taki byle kto. Gdyby to był facet pokroju tych, z którymi zwykłeś sypiać ojciec by cię wydziedziczył gdybyś się upierał przy ślubie.
- Na weselu go poznasz – tak jak ja, dodał w myśli. – Przyprowadź rodzinkę, będzie zabawniej – splótł ze sobą dłonie i oparł się na nich pokazując lśniące zęby.

1 Tytuł wymyślony przez autorkę